#Issue 1 | The poverty of Idealism: On the nature of struggle

The ‘Blijven Dromen’ weblog recently contributed in the discussion regarding the squatting ban, presenting an interesting and detailed analysis called ‘On contemporary squatting and what the future might hold for us’, offering their insights.

As the piece by ‘Blijven Dromen’ was written in English, in good internationalist fashion, we too shall write this piece in English.

Whilst we agree with a lot of the core arguments made in the piece we feel that there are several points that remain untouched upon. We hope that our critique contributes to the overall discussion regarding the squatting ban and strategy developed to maintain and improve the squatting movement. The article also draws from the critique of the state of the squatting movement put forward by Luca Voorhorst, a piece which served as an inspiration to our earlier piece (in Dutch) regarding the squatting ban called ‘Beweging en Marginalisatie’.

All discussion is put forward in a comradly fashion, not as an assault but as a critique aiming to contribute to the general discussion and the state of the movement.

It’d be fair to state that in the past decade there’s been a strong de-politisation within the movement where a rather big part does not affiliate itself with radical politics anymore and for another part has become merely an identity that complements a countercultural identity; to squat as to fulfil the expectations of a rebellious ‘radical’ and countercultural image. Squatting has become a commodity. It’s merely a way to live for (pretty much) free for some and is something that complements their ‘anarchist identities’ to others.

From:  On contemporary squatting and what the future might hold for us

As we argued earlier, the de-politisation of the Squatting movement has more often than not turned the associated politics into a form of ‘identity politics’, where ‘being a Squatter’ is the core point of reference. These hollow identity politics have often stood in the way of the development of consistent politics and effective strategy, instead focussing attention on a-political subcultural activities. This subculturalism, with it’s sole focus on parties,art,recreation and the like has in turn caused the Squatting movement to drift away from politics rooted in class-struggle experience and has thus alienated the movement from working-class reality.

This, in turn, has reduced the squatting movement’s potence as a revolutionary nucleus to below zero whilst at the same time severing it from the working-class, thus slowly but surely destroying it’s relevance and justification. A lot of the justification in favor of squatting put forward by the lobbyist wing of the Squatting movement is rooted in it’s value as a centre for the production of ‘alternative culture’, in essence it is argued that the movement is just another of the many ‘factories’ producing commodities to be consumed within the framework of liberal-bourgois society. Squatting today is rarely implemented as an assault on Capital’s logic, an assault on the absolutism of private property, even though this is where it’s relevance stems from in the first place.

As we discussed in ‘Beweging en Marginalisatie’, when Squatting is seen as a mere a-political subcultural activity, it has nothing to offer the working class that it cannot get from capitalist society. There is a whole array of identities to be consumed in the commodity-form offered by capitalist society. Turning the ‘squatters identity’ into just another subcultural identity, which is what a-political practice has done (albeit not on purpose), reduces the movement to an impotent ‘culture factory’.

If we, however, develop networks of material support from our Squats and organise them as centres of communal struggle (in whatever form it may present itself, from neighbouring tenant’s struggles against eviction to struggles against gentrification) they will develop organic links to the working class and their relevance will become apparent through their everyday function.

If this relevance is experienced in a material sense, a squatting ban or conservative propaganda isn’t going to convince the workers that an assault on private property such as squatting is a ‘bad’ thing. Apathy will fade away and the activity of squatting will have relevance it does not have now.

For why would the working class jump to the defence of a phenomenon it does not have any connection with, a phenomenon which doesn’t have any relavance in their everyday lives?

The core of the problem here is ‘Idealist’ reasoning versus ‘Materialist’ reasoning.

Idealist reasoning assumes people are motivated primarily by Ideas and ‘grand narratives’ whilst materialism assumes people are primarily motivated by their material conditions: a house to live in, food to eat, entertainment to enjoy, to laugh, to love, in short: to live. The struggle against Capital is therefor a struggle for the re-appropriation of life!

Both history and contemporary society show materialism is the driving force behind human action, whilst some individuals might be motivated by Idealism, such as much of the radical political milieu, this requires a long process of struggle that most of society isn’t exposed to on a regular basis. It is for this reason that radical politics have to be developed along a materialist line, squatting included, if they want to have any relevance to the working class and society at large. Thus, squatting should have something to offer the working class.

As another participant in the discussion regarding the squatting ban noted:

In a future with squatting criminalized, it will be very important though to push on with campaigns, connect to the neighbourhood around you and put the occupation of an empty building into a larger social context.

That this is true, becomes obvious when you analyze which squatting actions that were already criminal (429 cases) were successful.

In all cases that are known to me those were clear political actions with a strong connection to the neighbourhood and the broader social context of the real-estate mismanagement by the state and the capitalists.

To struggle from the isolation of a heavily barricaded house wearing balaclavas will yield you a lot of negative press (especially if you don’t release statements about the point you want to make) and the feeling that you fought the good fight, but there will be no victory and no achievement besides that.

From: Anonymous reaction regarding the Squatting Ban

For struggle to have relevance and potence, it needs to have a real existing connection to the class struggle where it occurs: within and from the working class against Capital.

The revolutionary process is about transforming social relationships and organisation in a sense that has relevance to everyday struggles, eventually cumulating in a counter-power capable of doing away with the old order.

Though when this is predominantly the case without a constant critique and attack (whatever shape that might take) on contemporary society then the building of this alternative culture has become an end instead of a means, something that exactly runs along the lines of the arguments that some more reformist-orientated groups have made in offence to the squatting ban and this is something that allot of self-proclaimed radicals claim to disagree with.

From: ‘On contemporary squatting and what the future might hold for us’

The core problem here is that most ‘means’ of the squatting movement right now are not oriented towards any ‘end’ because of a complete lack of serious political content, as argued before by, amongst others, both Luca Voorhorst and us.

The development of adequate means requires a consistent analysis and understanding of the struggle we wage. Only within a coherent framework can we develop means that will lead us anywhere out of this desert!

Any coherent framework, of course, has to be updated continually through mutually agreed upon positions, analysis and debate. This does not mean, however, that there is no necessity for this analysis. Without theory there can be no sensible practice and without practice there can be no adequate theory.

It is time to do away with the false dichtomy between the two.

It’s lost it’s radical potential by staying within the boundaries of what’s accepted by the state and in so lacking the ability to challenge people’s perception on what’s wrong with contemporary social and economic organisation as well as these very boundaries the state puts upon us. I feel the need to emphasise here that I’m not stating that no means are good if they’re legal. I’m just putting forth some arguments why I think the illegality of a certain means might challenge our entire society more, in some aspects, than legal means might do.

(..)

Welcome to the ‘wonderful’ world of the marginalised, where the mask of our great liberal democracy shatters in front of you, where you’re in constant conflict with the state.

From: ‘On contemporary squatting and what the future might hold for us’

Whilst we agree with the idea that ‘institutionalisation’ leads to pacification of a movement and propagates the dominant logic (that of Capital) into the movement, we disagree with the idea that ‘tearing away the veil of legality’ will lead to heightened conciousness and revolutionary potential.

We must first of all consider that the receiving end of state repression following the squatting ban will consist mostly if not solemnly of already politicised squatters, as the a-political segment will most likely have drifted of into another niche of society.

Even if the latter was not the case, the only ones subject to the experience of “the mask of our great liberal democracy shatter[ing] in front of you” will be at best a mix of a politicised minority and a subcultural identity, not the full working class or even a large segment of it.

If there are no connections between the squatting movement and the working class and the squatting movement has no relevance to the working class, they will not be subject to the negative effects of state repression.

If, however, a squat hosting a social centre functioning as a hub for community and worker’s struggle was to be evicated (say, in the middle of a strike) this would have direct impact upon the MATERIAL conditions of the working class, giving birth to a new subjectivity regarding both squatting and state repression.

It is from this ‘production of subjectivity’ that resistance is born. The refusal of real existing conditions under Capitalism (the high rent, cut wages, lost jobs, war, famine and general exploitation,etc) is the nucleus of struggle and tying in to this struggle by operating alternative structures that operate AGAINST Capital’s logic whilst at the same

time carving out space for a counter-power will be the spark that light the fuse of revolution.

Our focus of struggle should not lie with the practice-fetish of ‘direct confrontation’ (while we certainly recognise this may be necessary at times) as this is not a catalyst for social change, it does not relate to everyday struggle and poses itself as a ‘spectacle’ to which the working class is nothing but a spectator. No matter how dedicated, no matter how ‘tough as nails’, no militant vanguard seeking direct confrontation with Capital and the State is going to be victorious, not only because of a simple matter of force-politics but because:

The force of an insurrection is social, not military. It is collective struggle that will bring us victory: only the working class as the backbone of society can do this!

This is not a call for the fool’s pacifism or the reformist’s kneeling at the altar of ‘legality’ but a call for directed, tactical struggle free from a practice-fetish of any kind. We recognise the need for direct confrontation when it arises but it is not a revolutionary strategy as it cannot bring about social change.

Subjectivity is born from materialist experience and as such Radical Subjectivity and the desire for revolution is born from repeated, directed struggles against conditions inevitably arising from the capitalist mode of production.

Hence we, as squatters, as a political movement, should seek to expand struggle over the social terrain, creating an organic network of solidarity unified in it’s struggle against Capital, where every blow against one is felt by the whole!

Only then will Squatting have the relevance worth defending and a real chance at survival, regardless of any ban the impose on us!

Remarks:

(1) In response to this article, a remark was posted on Indymedia which we fully agree with and which deserves quotation here:

A very interesting article but just two or three initial points. You don’t seem to know if squatters are part of the class or somehow seperate, you seem to switch between the two. Some squatters may be self imposed lumpen proletariat but simply holding a radical critique and viewpoint of the state and capitalism doesn’t change your material position in class society or your relationship to the means of production. I’m pretty sure most squatters don’t own property or have other forms of income that means they don’t have to sell their labour to survive. State subsidised student money, social welfare or even the odd bit of money from their parents doesn’t change that. To think otherwise would be idealistic and not very materialist, which brings me to another point. A materialist analysis isn’t just about motivating factors but also about material experience of meaningful activity and struggle and how this informs/radicalises people which is why there is the importance for both theory AND practice as well as including as many people in struggle as possible. I’ve included a nice quote from an article on the importance of class analysis to struggle, link is below. That said, it is important we emphasise how our needs (and desires) are in opposition to the needs (and desires) of capitalism, because you know, sometimes the most simplest and basic of examples, approaches and understandings IS the most radical one.

“I have found that apparently minor disagreements on class analysis (such as whether teachers are middle class or working class) can turn out after much discussion to rely on very basic disagreements as to how the world is. In particular, disagreements on the nature of truth. Therefore it is necessary to start at a very basic level. My own understanding of the world is materialist. But I don’t plan to waste much time arguing materialism versus idealism. The opposing world views are so far apart that there is no common ground to argue from. I will state though that the world is made and remade by material forces not by ideas. For instance, it may be or may not be the case that your ideas change after reading this. But any such change would be totally irrelevant if your actions, your behaviour do not change as well. In any case, ideas are not changed merely by the reading of some article, but in the context of some wider experience. If that were not the case then everyone reading the same stuff would end up thinking the same thing, which certainly isn’t what happens.”

One other and closing remark, with regards a quote in your piece taken from elsewhere.

“In all cases that are known to me those were clear political actions with a strong connection to the neighbourhood and the broader social context of the real-estate mismanagement by the state and the capitalists.”

This is exactly the problem as outlined by Luca Voorhorst, the hollowing out of the radical political content of the squatting scene has meant that this space has been filled by reformist, leftist and social democratic political elements (what is called ‘conformist’ elsewhere). The problem is that we need more anarchist politics, less political action and more direct action. To put it another way, the importance of strong connections to the neighbourhood and a broad social context is obvious accompanied with an emphasis on housing as a meterial need and demand, however, within this we need to differntiate between anarchist demands and leftist/social democratic/conformist demands. Too often radical liberalism accompanied with some arrestable lobbying is considered anarchism, it’s not.
Anarchist demands are those which stress the concrete material needs of the class (wage demands, universal healthcare, housing etc, the length of the working day, through to a rejection of wage labour altogether!) whereas leftist, social democratic, conformist demands are those which stress how capital should be managed to accommodate the struggles to impose those needs (tax this! nationalise that!). It’s not the role of anarchists to point out the mismanagement of the state and the capitalists, it is about achieving/imposing those demands through direct action and self organisation.

We fully share the analysis with regards to the importance of class analysis (2). We do, however, stress that a fairly large segment of the Squatting movement is part of the working class. Whilst a significant segment is obviously lumpen (self-imposed or not), we should not extrapolate this to the entire movement. Our call for a political re-appropriation of the squatting movement is at the same time a call for the working class re-appropriation of the squatting movement as a tool in the struggle against Capital.

We also agree with the latter part of the comment stressing the necessity of class demands in a direct-action fashion contrary to parliamentary, reformist demands calling for a different way of managing Capital.

References:

(1) On contemporary squatting and what the future might hold for us / Blijven Dromen

(2) Class Analysis, for Anti-Capitalist Struggle / Prole.info Presents several interesting observations regarding Class Analysis and it’s use, though we don’t agree with all positions outlined in the article (Eg. regarding the class positions of Teachers,the nature of power,etc)

#Issue 1 | Beweging en Confrontatie: De praktijk-fetish versus kritische evaluatie

Recent is in enkele media een discussie losgebroken omtrent de gebeurtenissen op de 1 mei demonstratie in Nijmegen.

De discussie wordt hoofdzakelijk gevoerd tussen het massa-gerichte milieu enerzijds en het insurrectionair gerichte milieu, met name Olie op het Vuur, anderzijds.

Aangezien wij ook enkele kritieken bij deze discussie hebben en zo hopen aan het debat bij te dragen en de beweging vooruit te helpen, presenteren wij dan ook de volgende korte polemiek

gericht op Olie op het Vuur tekst ‘Wij zijn niet weerloos / Mayday Nijmegen’.

[QUOTE]

Nog enthousiast van de afgelopen 1 mei demonstratie in Nijmegen, willen we een aantal gedachtes hierover delen.

Sinds 1891 wordt 1 mei herinnerd als de dag van de arbeid.

Traditioneel wordt hier op verschillende manieren invulling aan gegeven.

Voor ons is deze dag een kans, niet om het arbeidsrecht of de arbeid zelf te vieren, maar om de logica van arbeid met al haar structuren en het systeem waar ze deel van uitmaakt aan te vallen.

Om naar buiten te treden en de mogelijkheden om de confrontatie aan te gaan te onderzoeken, en wie dan ook daarin te ontmoeten.

[/QUOTE]

Ten eerste nemen we aan dat Olie op het Vuur hier het concept van ‘werk’ bekritiseerd: non-vrije arbeid verricht uit noodzaak vanwege de aard van de klassenmaatschappij.

Op 1 Mei vieren we echter niet ‘het recht op werk’ maar de strijd tegen de klassenrelatie en de terreinwinst die de proletarische beweging heeft geboekt en orienteren we ons

op de strijd die ons te wachten staat. Door een beeld te schetsen van arbeid en de arbeidersstrijd die op 1 Mei gevierd wordt als iets verwerpelijks in-zichzelf, in tegenstelling tot de arbeid onder

de klassenrelatie, verwerpt men de geleverde strijd en de daarvoor gevallen kameraden onterecht.

[QUOTE]

(…)

Daar vlogen al snel de ruiten van het uitzendbureau Adecco eruit, mooi; tegelijkertijd wordt zowel een van de uitzuigers van normale werkers als de bevoorrader van bajespersoneel aangepakt.

De Nederlandse standaard van suffe rondjes om de kerk blijkt iets te zijn wat vooral in ons hoofd zit, zowel intern als extern en zo de praktijk beïnvloedt.

[/QUOTE]

Deze laatste zin geeft meer blijk van een dorst naar actie voor de actie-an-sich dan een coherente strategie om de aanval tegen kapitaal in te zetten.

De drang om te breken met de ‘suffe’ praktijk van demonstraties verraadt een rusteloosheid waar praktijk tot theorie verheven is, een specefieke tactiek, in dit geval de

stenen door de ruit bij Adecco, wordt hiermee verheven tot voorbeeld voor alle mogelijke confrontationele situaties. Massa-actie is hiermee uitgesloten en strategische reflectie

op de effectiviteit van dergelijke acties is afwezig. Wat telt is ‘het moment’ en het gevoel van radicaal verzet voor de betrokken individuen, dit wordt hiermee belangrijker voor hen

dan de daadwerkelijke terreinwinst ten opzichte van het kapitaal die gewonnen zou zijn door deze actie.

Dit is een symptoom van ‘praktijk fetishisme’ zoals beschreven door de groep Aufheben(1) waarbij een set van bepaalde praktijkhandeling tot ‘fetish’ verheven wordt.

Een fetish is in deze zin een concept wat als magische sleutel gezien wordt voor alle situaties zonder reflectie ten opzichte van de activiteit.

In het geval van het stuk van Olie op het Vuur wordt hier de fysieke confrontatie met het systeem tot fetish verheven.

Alle vormen van strijd worden vervolgens tegen het licht van deze fetish gehouden en vergeleken met deze praktijk alsof het een revolutionaire theorie zou zijn.

Zoals Doorbraak(2) al opmerkte in hun verslag over de gebeurtenissen:

[QUOTE]

Hoe nauw het denkkader over hoe solidariteit georganiseerd moet worden, bij sommigen onder de aanwezigen (van het ‘confrontatie-aangaan-kamp’) wel niet was, bleek uit hun analyse van de wekenlange staking van de schoonmakers.

Die werd gereduceerd tot een middag waarop schoonmakers gehoor hadden gegeven aan enkele bevelen van de politie.

[/QUOTE]

Dit is een schoolvoorbeeld van praktijk fetishisme waar een vorm van strijd, in dit geval de massa-strijd in de vorm van een staking, tegen het licht van een fetish-praktijk wordt gehouden, in dit geval

de confrontatie met de politie.

Men negeert hiermee het feit dat praktijk ontstaat onder bepaalde omstandigheden en nuttig is binnen een bepaalde context. Afhankelijk van de context en de verwachte effectiviteit waarmee de doelen bereikt worden,

dient men een praktijk te ontwikkelen. De fetish-praktijk die als universeel geldig vanuit zichzelf wordt gezien wordt zo verheven tot vastgeroest dogma, niet aangepast op de situatie en daarmee

inboetend aan effectiviteit.

Een ander gevolg van de praktijk fetish is ritualisering. Doordat de een of de andere specefieke praktijk als magische sleutel gezien wordt zal deze tot integraal onderdeel van alle handelen gemaakt worden.

Hiermee wordt de praktijk, hoe gematigd of radicaal die ook is, een ritueel dat uitgevoerd wordt om gemystificeerde redenen daarmee de strijd reducerend tot een ritualistisch fenomeen wat zowel aan alle effectiviteit inboet

als waarop makkelijk te anticiperen is door staat en kapitaal.

Zoals Aufheben al stelt is de militantie-fetish een praktijk waarbij het ‘image van verzet’ belangrijk is dan in hoeverre dit verzet ook daadwerkelijk terrein wint ten opzichte van kapitaal.

Deze reductie van handelen tot een beeld hiervan reduceert de revolutionair die handelt tot iemand die net zo vast zit ingekapseld in haar eigen onkritische logica als de gemiddelde arbeider is ingekapseld in de logica van het systeem.

Recent publiceerde het Griekse Anti-Authoritaire blad ‘Flesh Machine'(3) hun afscheidsartikel ‘The Morbid Explosion of Ideology’ naar aanleiding van de gebeurtenissen van 5 Mei 2010.

Hoewel wij zeker niet het volledige artikel onderschrijven zijn enkele punten die gemaakt worden relevant in deze discussie:

[QUOTE]

On this arid soil a morbid plant has cast its roots: a string of actions that can only be interpreted as ritual invocations for the return of the event,a mode of fidelity to December that both fails to recognise its historically situated uniqueness and attempts to substitute its spontaneous social dynamism with the programmatic dynasticism of some revolutionary vanguard.

[/QUOTE]

Ook hier wordt de praktijk-fetish van het insurrectionaire milieu bekritiseerd en wordt duidelijk hoe het vastgeroeste ritualisme uiteindelijk geen proces van verzet is maar slechts mechanische actie, een programma dat afgespeeld wordt omdat dat

‘bij de situatie hoort’.

[QUOTE]

Some people during the last general strike march, seeing 200,000 protestors roaring in rage and some even trying to storm the steps to Parliament, could only think of a means to perform their own petty identity as the vanguard of militancy.

For that is what this cult has at its core: rituals of performativity, rituals of sustaining and reproducing the equilibrium of “toughness”, of “strength”, of “militancy”, of “fist-readiness”, or what may the symbolic order of rebel-masculinity consist of.

[/QUOTE]

Dit is precies wat Doorbraak en Aufheben al eerder beargumenteerden. De insurrectionaire daad en logica van escalitie en confrontatie als enig middel om tot de revolutie te komen dienen vooral om het eigen imago en het, hoewel goed bedoelde, idee dat men

actie onderneemt te reproduceren. Wederom een signaal dat hier de ‘image’ van verzet primair is, in de woorden van Olie op het Vuur zelf: “Zaterdag liet zien dat er wel degelijk de mogelijkheid bestaat tot escalatie”, de ‘image’ die hier overgedragen wordt is er een

van militant verzet en het is volgens de insurrectionaire logica belangrijker deze image over te dragen, dan dat de daad zelf praktisch nut heeft.

‘Laten zien dat er verzet bestaat’ is de primaire drijfveer van menig insurrectionair, de vraag is laten zien aan wie?

Aan de staat en het kapitaal? Dat zal echt niet onder de indruk zijn van de grootte van het huidige verzet en al is dat het geval, dan anticipeert ze hier slechts op en past ze haar functioneren hier op aan.

Aan de arbiedersklasse? Voor hen is, zoals eerder gezegd, dit verzet niet te relateren aan de condities onder de klassenmaatschappij. De relatie tussen militant verzet tegen symbolen (de brandende bank, de ruiten bij Adecco,etc) en

het door hen gewenste verzet tegen de stompende machine van het kapitaal in de alledag ontgaat hen door gebrek aan klassenbewustzijn.

De enigen die aangesproken worden en die zien dat er ‘verzet’ bestaat is zo het revolutionaire milieu zelf, een cirkelboodschap dus.

[QUOTE]

Voluntaristic activism, that bastard of the worst Blanquist traditions of the Left, is thus posing self-content as a spectacular substitute to the long and painful processes of self-organisation and proletarian recomposition.

With the abyss of egoistic ambition as its only promise, it threatens to devour any sense of principled struggle, any sensibility of egalitarian responsibility towards social emancipation, and any value of mutual help.

[/QUOTE]

De Blanquistische traditie van een militaire voorhoede (die terug komt in de insurrectionaire logica), als vervanger van zelf-organisatie en massa-strijd door de arbeidersklasse zelf, leidt onherroepelijk tot een vaarwel aan de egalitaire, bevrijdende waarden van het revolutionaire milieu.

[QUOTE]

Zonder te proberen hebben we sowieso verloren; het gaat erom in onze hoofden de ruimte te creëren om te breken met het (veilige) idee dat ‘er toch wel niets zal gebeuren’.

Te breken met dit idee en met voorbedachte rade op pad gaan.

Zaterdag liet zien dat er wel degelijk de mogelijkheid bestaat tot escalatie.

Ons verlangen naar revolte figureert in de praktijk vaak anders dan in de theorie, maar wij zijn degenen die dat kunnen veranderen.

Deze uitdaging zullen we aangaan, wij zullen de dynamiek ontwikkelen en de dagelijkse realiteit laten ontploffen.

De ervaring eigen angsten te overkomen en te proeven van de mogelijkheden die we onszelf en elkaar kunnen geven om de aanval in te zetten tegen het systeem van de arbeid en haar verdedigers is essentiëel.

[/QUOTE]

Het hele punt van insurrectionaire handelingen is de ‘propaganda van de daad’. Een praktijk van verzet dat makkelijk te kopieeren is en zich daarmee verspreid door het sociale landschap, toegankelijk

voor iedereen die zich tot verzet aangetrokken voelt.

Het probleem hiermee is echter tweeledig:

Ten eerste vereist het verlangen tot verzet een mate van klassenbewustzijn. Dit bewustzijn wordt verkregen in de alledaagse strijd tegen de condities die voortvloeien uit de

klassenmaatschappij en het is bij een dergelijke massa-gerichte praktijk van strijd dat men bewustzijn kweekt.

De insurrectionaire handeling zijn zo ver verwijderd van de segmenten van de arbeidersklasse met een laag klassenbewustzijn dat het kopieeren van dergelijke handelingen niet in hen opkomt.

De insurrectionaire handelingen mogen dan materieel gezien wel makkelijk te kopieeren en uit te voeren zijn. Psychologisch is dit echter niet het geval, de barriere tussen het initiele weigeren van de condities van het hier en nu en

insurrectionair verzet is te groot, door hegemonie en gebrek aan klassenbewustzijn, om kopieerbaar te zijn.

Hiermee is de ‘revolutionaire praktijk’ zoals voorgestaan door Olie op het Vuur gedoemd voorbehouden te blijven aan een activistische elite die misschien niet in theorie, maar zeker wel in praktijk als

voorhoede optreed door de enige agent van de revolutie te zijn. Klassenbewustzijn verspreid zich door deelname aan de strijd tegen de klassenmaatschappij en deze strijd moet dan ook toegankelijk zijn voor en connectie hebben met

de dagelijkse realiteit van de arbeidersklasse.

Hiermee arriveren we bij het tweede punt. Door te concentreren op een specefieke praktijk, in dit geval de ontoegankelijke praktijk van de directe confrontatie, reduceert men de arbeidersklasse

tot een ‘spectator’ in de strijd tegen kapitaal. Ze is geen actieve deelnemer aan deze strijd en het is daarmee ook niet haar strijd. Hiermee ontwikkelt de arbeidersklasse nooit het bewustzijn wat nodig is

voor een revolutionaire situatie en blijft de ‘revolte’ beperkt tot een al gepolitiseerde activisten voorhoede.

De arbeidersklasse krijgt zo niet de kans haar eigen kracht te ervaren, een preconditie voor revolutionair bewustzijn.

Massa-actie gericht op de directe realiteit van de arbeidersklasse, zoals de schoonmakers-stakingen is zowel toegankelijk als een directe effectieve aanval op het kapitaal.

Individualistische acties zoals voorgestaan in het stuk van Olie op het Vuur zijn echter ver verwijderd van wat de gemiddelde arbeider in haar dagelijkse realiteit ervaart en zij zal hier dan ook niet aan deelnemen, wat

de vicieuze cirkel in stand houdt.

Als laatste is belangrijk te melden dat de insurrectionaire praktijk vrijwel geen relatie met de materieele condities van de arbeidersklasse heeft.

Het zijn materieele condities, de ervaring van de gevolgen van de klassenmaatschappij, de dominantie van autoriteit en kapitaal, die mensen motiveren zich hiertegen te verzetten.

Het zijn dan ook die ‘interventies’, die revolutionaire praktijk die direct inspeelt op deze condities die uiteindelijk het klassenbewustzijn verhoogt en de weg plaveit voor de revolutie.

Acties gericht puur en alleen op de ‘bewustwording’ van de arbeidersklasse zijn hoogst idealistisch van aard en zullen alleen diegenen motiveren die als een verhoogd klassenbewustzijn hebben.

Wil men de revolte door het sociale landschap verspreiden, dan zal dit moeten via materieele kanalen waar de connectie met het conflict met kapitaal het duidelijkst is.

Daar waar het conflict het heftigst is, de alledaagse praktijk en gevolgen van de klassenmaatschappij, daar ontstaan het snelst de meest toegankelijke scheuren in de logica van het kapitaal.

[QUOTE]

Het is verontrustend dat mensen, terwijl ze terugblikken op de demo, refereren aan bijvoorbeeld ‘illegaal’ politiegeweld, of dat het demonstratierecht geschonden is.

Het kan ons niet schelen wat wel of niet verboden of geoorloofd is binnen hún wetten.

Arrestaties en staatsgeweld vormen een vereiste binnen het systeem.

Zonder de ‘sterke arm der wet’ kan hun systeem niet bestaan, de rijken en sprookjesvertellende ‘volksvertegenwoordigers’ hebben immers bescherming nodig.

Daarom zouden we niet verbaasd of verontwaardigd moeten zijn over hun knuppels, de rotkoppen en ‘onrechtvaardigheid’.

Het is een samenkomst van intenties; wij als individuen komen elkaar op straat tegen en kunnen daar de machthebbers en hun blauwe tentakels samen provoceren.

Op dat moment, op die plek, gaat het er niet om dat de smeris ons zou provoceren; wij worden elke dag geprovoceerd, wij bevinden ons vrijwel constant in een defensieve positie.

Zij, de aloude bazen en politici, nemen elke dag, dwingen elke dag, dus een knuppel in je nek is slechts een tijdelijk argument om je te verdedigen.

Laten wij hen provoceren, niet wachten om terug te nemen wat van ons is, en laten we zeker niet wachten op een zogenaamde smerisprovocatie om ze te pakken.

Wij bepalen het moment.

Wij willen ons niet voegen in de maatschappelijke logica van gerechtvaardigd geweld, bijvoorbeeld het zogenaamde weerbaar verzet.

Wij vallen bewust aan!

Laat de verontwaardiging omslaan in woede, en moge de woede uitspatten tegen alles wat ons dwars zit om vrij te ademen.

[/QUOTE]

Een quote uit de ‘Fur Eine Linke Stromung’ (FelS) brochure van Schism is hier op zijn plaats:

[QUOTE]

De WOUT is vijand nummer één van alle autonomen. In hem is de staat zichtbaar en tastbaar.

Waar en wanneer ook de helmen opduiken en de knuppels getrokken worden, dan weet iedereen hoe en waar de frontlijn ligt: tussen ons en ‘hullie’.

Dit is de autonome staatstheorie in een notedop. De staat, dat is het brute geweld. Het is repressie, het is fascisme, punt. Nuanceringen zijn overbodig.

(…)

Met de fraseologie over de ‘woutenstaat’ of ook het ‘zwijnesysteem’ plaatsen de autonomen zich buiten enige vorm van klassenanalyse;men heeft deze ermee altijd proberen te vereenvoudigen.

De staat wordt zo tot een mythe gemaakt, de enige, almachtige vijand, die alles in haar greep houdt, en die daarom op elk moment frontaal aangevallen dient te worden.

Alleen daar waar zij zichtbaar is, in haar meest nederige geuniformeerde onderdanen.

De politieke vorm van de burgerlijke samenleving kan niet begrepen worden, zonder de sociale inhoud van die samenleving te betrekken bij diens analyse.

Nu wordt ‘staat’ enkel afgeleid uit het principe van de repressie, en niet uit de produktieverhoudingen.

De burgerlijke samenleving kan evenwel alleen door middel van de kapitaalsverhoudingen begrepen, bestreden en overwonnen worden!!

[/QUOTE]

Wederom wordt de confrontatie hier tot fetish verheven en de focus op de eigen wil ‘het moment van de aanval’ te kiezen tot theorie.

Hoewel het zeker belangrijk is onze strijd-logica en momenten van conflict niet te laten dicteren door het kapitaal en haar wetgeving, is dit geen excuus om ieder mogelijk moment

tot het ‘moment van de aanval’ te verheffen.

Sommige momenten zijn geschikter dan anderen voor bepaalde praktijken. Zo is het onzinnig te proberen een massa-staking op te zetten in een bedrijf als het conflict tussen arbeid en kapitaal

slechts op een laag pitje staat.

Dat wij de juridische logica van ‘illegaal’ of ‘legaal’ politiegeweld, evenals die van de ‘illegale’ oorlogen,etc. niet mogen reproduceren in onze beweging is zeker waar.

Dit betekent echter niet dat achteraf verontwaardigd zijn hierover niet mag, mits men inziet dat dit een integraal onderdeel van de werking van repressie is en niet een ‘incident’.

Waar Olie op het Vuur echter rept over een ‘wij’ die de confrontatie aangaan is er toch duidelijk sprake van een subgroep binnen een grotere manifestatie die voor een bepaalde praktijk heeft gekozen, dit

zonder instemming van de andere deelnemers.

Het grote probleem hier is dat de gevolgen, die van het fysieke geweld door de politie, echter collectief gedragen worden.

Door als individu of kleine groep beslissingen te nemen die gevolgen hebben voor kameraden die hier potentieel niet mee instemmen stelt men zich op als individualistische voorhoede en reproduceert men

dezelfde autoriteit via een ‘macht maakt recht’ principe die men claimt aan te vallen.

Het mag dan ook duidelijk zijn dat deze tekst een oproep is aan de brede proletarische beweging en met name het anti-autoritaire milieu om de insurrectionaire logica vaarwel te zeggen en te kiezen voor een

emancipatoir massa-perspectief.

Op naar een vrije dagenraad, een andere morgen!

Referenties:

(1) Theoretical criticism and practical overthrow fifteen years on: A reflection    Aufheben #15

(2) Veel adrenaline, weinig beweging   Doorbraak

(3) The Morbid Explosion of Ideology   Flesh Machine

Recent is in enkele media een discussie losgebroken omtrent de gebeurtenissen op de 1 mei demonstratie in Nijmegen.

De discussie wordt hoofdzakelijk gevoerd tussen het massa-gerichte milieu enerzijds en het insurrectionair gerichte milieu, met name Olie op het Vuur, anderzijds.

Aangezien wij ook enkele kritieken bij deze discussie hebben en zo hopen aan het debat bij te dragen en de beweging vooruit te helpen, presenteren wij dan ook de volgende korte polemiek gericht op de Olie op het Vuur tekst ‘Wij zijn niet weerloos / Mayday Nijmegen’. Deze polemiek is niet zozeer gericht op de praktische voorvallen op 1 Mei aangezien de auteurs van dit stuk daar niet aanwezig waren, maar op de logica van de discussie die na afloop plaats vond via diverse analyses. Wij hopen zo in een kameraadschappelijke sfeer onze visie omtrent deze thema’s uiteen te zetten en een opbouwende kritiek van theorie en praktijk te leveren.

Nog enthousiast van de afgelopen 1 mei demonstratie in Nijmegen, willen we een aantal gedachtes hierover delen.

Sinds 1891 wordt 1 mei herinnerd als de dag van de arbeid.

Traditioneel wordt hier op verschillende manieren invulling aan gegeven.

Voor ons is deze dag een kans, niet om het arbeidsrecht of de arbeid zelf te vieren, maar om de logica van arbeid met al haar structuren en het systeem waar ze deel van uitmaakt aan te vallen.

Om naar buiten te treden en de mogelijkheden om de confrontatie aan te gaan te onderzoeken, en wie dan ook daarin te ontmoeten.

Uit: Wij zijn niet weerloos / Mayday Nijmegen

Ten eerste nemen we aan dat Olie op het Vuur hier het concept van ‘werk’ bekritiseerd: non-vrije arbeid verricht uit noodzaak vanwege de aard van de klassenmaatschappij.

Op 1 Mei vieren we echter niet ‘het recht op werk’ maar de strijd tegen de klassenrelatie en de terreinwinst die de proletarische beweging heeft geboekt en orienteren we ons op de strijd die ons te wachten staat. Door een beeld te schetsen van arbeid en de arbeidersstrijd die op 1 Mei gevierd wordt als iets verwerpelijks in-zichzelf, in tegenstelling tot de arbeid onder de klassenrelatie, verwerpt men de geleverde strijd en de daarvoor gevallen kameraden onterecht.

(…)

Daar vlogen al snel de ruiten van het uitzendbureau Adecco eruit, mooi; tegelijkertijd wordt zowel een van de uitzuigers van normale werkers als de bevoorrader van bajespersoneel aangepakt.

De Nederlandse standaard van suffe rondjes om de kerk blijkt iets te zijn wat vooral in ons hoofd zit, zowel intern als extern en zo de praktijk beïnvloedt.

Uit: Wij zijn niet weerloos / Mayday Nijmegen

Deze laatste zin geeft meer blijk van een dorst naar actie voor de actie-an-sich dan een coherente strategie om de aanval tegen kapitaal in te zetten.

De drang om te breken met de ‘suffe’ praktijk van demonstraties verraadt een rusteloosheid waar praktijk tot theorie verheven is, een specifieke tactiek, in dit geval de stenen door de ruit bij Adecco, wordt hiermee verheven tot voorbeeld voor alle mogelijke confrontationele situaties. Massa-actie is hiermee uitgesloten en strategische reflectie op de effectiviteit van dergelijke acties is afwezig. Wat telt is ‘het moment’ en het gevoel van radicaal verzet voor de betrokken individuen, dit wordt hiermee belangrijker voor hen dan de daadwerkelijke terreinwinst ten opzichte van het kapitaal die gewonnen zou zijn door deze actie.

Dit is een symptoom van ‘praktijk fetishisme’ zoals beschreven door de groep Aufheben (1) waarbij een set van bepaalde praktijkhandeling tot ‘fetish’ verheven wordt.

Een fetish is in deze zin een concept wat als magische sleutel gezien wordt voor alle situaties zonder reflectie ten opzichte van de activiteit.

In het geval van het stuk van Olie op het Vuur wordt hier de fysieke confrontatie met het systeem tot fetish verheven.

Alle vormen van strijd worden vervolgens tegen het licht van deze fetish gehouden en vergeleken met deze praktijk alsof het een revolutionaire theorie zou zijn.

Zoals Doorbraak (2) al opmerkte in hun verslag over de gebeurtenissen:

Hoe nauw het denkkader over hoe solidariteit georganiseerd moet worden, bij sommigen onder de aanwezigen (van het ‘confrontatie-aangaan-kamp’) wel niet was, bleek uit hun analyse van de wekenlange staking van de schoonmakers.

Die werd gereduceerd tot een middag waarop schoonmakers gehoor hadden gegeven aan enkele bevelen van de politie.

Uit:  Veel adrenaline, Weinig Beweging

Dit is een schoolvoorbeeld van praktijk fetishisme waar een vorm van strijd, in dit geval de massa-strijd in de vorm van een staking, tegen het licht van een fetish-praktijk wordt gehouden, in dit geval de confrontatie met de politie.

Men negeert hiermee het feit dat praktijk ontstaat onder bepaalde omstandigheden en nuttig is binnen een bepaalde context. Afhankelijk van de context en de verwachte effectiviteit waarmee de doelen bereikt worden, dient men een praktijk te ontwikkelen. De fetish-praktijk die als universeel geldig vanuit zichzelf wordt gezien wordt zo verheven tot vastgeroest dogma, niet aangepast op de situatie en daarmee inboetend aan effectiviteit.

Een ander gevolg van de praktijk fetish is ritualisering. Doordat de een of de andere specifieke praktijk als magische sleutel gezien wordt zal deze tot integraal onderdeel van alle handelen gemaakt worden. Hiermee wordt de praktijk, hoe gematigd of radicaal die ook is, een ritueel dat uitgevoerd wordt om gemystificeerde redenen daarmee de strijd reducerend tot een ritualistisch fenomeen wat zowel aan alle effectiviteit inboet als waarop makkelijk te anticiperen is door staat en kapitaal.

Zoals Aufheben al stelt is de militantie-fetish een praktijk waarbij het ‘image van verzet’ belangrijk is dan in hoeverre dit verzet ook daadwerkelijk terrein wint ten opzichte van kapitaal.

Deze reductie van handelen tot een beeld hiervan reduceert de revolutionair die handelt tot iemand die net zo vast zit ingekapseld in haar eigen onkritische logica als de gemiddelde arbeider is ingekapseld in de logica van het systeem.

Recent publiceerde het Griekse Anti-Authoritaire blad ‘Flesh Machine’ (3) hun afscheidsartikel ‘The Morbid Explosion of Ideology’ naar aanleiding van de gebeurtenissen van 5 Mei 2010. Hoewel wij zeker niet het volledige artikel onderschrijven zijn enkele punten die gemaakt worden relevant in deze discussie:

On this arid soil a morbid plant has cast its roots: a string of actions that can only be interpreted as ritual invocations for the return of the event,a mode of fidelity to December that both fails to recognise its historically situated uniqueness and attempts to substitute its spontaneous social dynamism with the programmatic dynasticism of some revolutionary vanguard.

Uit: The Morbid Explosion of Ideology

Ook hier wordt de praktijk-fetish van het insurrectionaire milieu bekritiseerd en wordt duidelijk hoe het vastgeroeste ritualisme uiteindelijk geen proces van verzet is maar slechts mechanische actie, een programma dat afgespeeld wordt omdat dat ‘bij de situatie hoort’.

Some people during the last general strike march, seeing 200,000 protestors roaring in rage and some even trying to storm the steps to Parliament, could only think of a means to perform their own petty identity as the vanguard of militancy.

For that is what this cult has at its core: rituals of performativity, rituals of sustaining and reproducing the equilibrium of “toughness”, of “strength”, of “militancy”, of “fist-readiness”, or what may the symbolic order of rebel-masculinity consist of.

Uit: The Morbid Explosion of Ideology

Dit is precies wat Doorbraak en Aufheben al eerder beargumenteerden. De insurrectionaire daad en logica van escalitie en confrontatie als enig middel om tot de revolutie te komen dienen vooral om het eigen imago en het, hoewel goed bedoelde, idee dat men actie onderneemt te reproduceren. Wederom een signaal dat hier de ‘image’ van verzet primair is, in de woorden van Olie op het Vuur zelf: “Zaterdag liet zien dat er wel degelijk de mogelijkheid bestaat tot escalatie”, de ‘image’ die hier overgedragen wordt is er een van militant verzet en het is volgens de insurrectionaire logica belangrijker deze image over te dragen, dan dat de daad zelf praktisch nut heeft.

‘Laten zien dat er verzet bestaat’ lijkt de primaire drijfveer van menig insurrectionair, de vraag is: laten zien aan wie?

Aan de staat en het kapitaal? Dat zal echt niet onder de indruk zijn van de grootte van het huidige verzet en al is dat het geval, dan anticipeert ze hier slechts op en past ze haar functioneren hier op aan. Aan de arbiedersklasse? Voor hen is, zoals eerder gezegd, dit verzet niet te relateren aan de condities onder de klassenmaatschappij. De relatie tussen militant verzet tegen symbolen (de brandende bank, de ruiten bij Adecco,etc) en het door hen gewenste verzet tegen de stompende machine van het kapitaal in de alledag ontgaat hen door gebrek aan klassenbewustzijn. De enigen die aangesproken worden en die zien dat er ‘verzet’ bestaat is zo het revolutionaire milieu zelf, een cirkelboodschap dus.

Voluntaristic activism, that bastard of the worst Blanquist traditions of the Left, is thus posing self-content as a spectacular substitute to the long and painful processes of self-organisation and proletarian recomposition.

With the abyss of egoistic ambition as its only promise, it threatens to devour any sense of principled struggle, any sensibility of egalitarian responsibility towards social emancipation, and any value of mutual help.

Uit: The Morbid Explosion of Ideology

De Blanquistische traditie van een militaire voorhoede (die terug komt in de insurrectionaire logica), als vervanger van zelf-organisatie en massa-strijd door de arbeidersklasse zelf, leidt onherroepelijk tot een vaarwel aan de egalitaire, bevrijdende waarden van het revolutionaire milieu.

Zonder te proberen hebben we sowieso verloren; het gaat erom in onze hoofden de ruimte te creëren om te breken met het (veilige) idee dat ‘er toch wel niets zal gebeuren’. Te breken met dit idee en met voorbedachte rade op pad gaan. Zaterdag liet zien dat er wel degelijk de mogelijkheid bestaat tot escalatie. Ons verlangen naar revolte figureert in de praktijk vaak anders dan in de theorie, maar wij zijn degenen die dat kunnen veranderen. Deze uitdaging zullen we aangaan, wij zullen de dynamiek ontwikkelen en de dagelijkse realiteit laten ontploffen. De ervaring eigen angsten te overkomen en te proeven van de mogelijkheden die we onszelf en elkaar kunnen geven om de aanval in te zetten tegen het systeem van de arbeid en haar verdedigers is essentiëel.

Uit: Wij zijn niet weerloos / Mayday Nijmegen

Het hele punt van insurrectionaire handelingen is de ‘propaganda van de daad’. Een praktijk van verzet dat makkelijk te kopieeren is en zich daarmee verspreid door het sociale landschap, toegankelijk voor iedereen die zich tot verzet aangetrokken voelt. Het probleem hiermee is echter tweeledig:

Ten eerste vereist het verlangen tot verzet een mate van klassenbewustzijn. Dit bewustzijn wordt verkregen in de alledaagse strijd tegen de condities die voortvloeien uit de klassenmaatschappij en het is bij een dergelijke massa-gerichte praktijk van strijd dat men bewustzijn kweekt. Deze handelingen zijn zo ver verwijderd van de segmenten van de arbeidersklasse met een laag klassenbewustzijn dat het kopieeren van dergelijke handelingen niet in hen opkomt. Deze handelingen mogen dan materieel gezien wel makkelijk te kopieeren en uit te voeren zijn. Psychologisch is dit echter niet het geval, de barriere tussen het initiele weigeren van de condities van het hier en nu en insurrectionair verzet is te groot, door hegemonie en gebrek aan klassenbewustzijn, om kopieerbaar te zijn. Hiermee is de ‘revolutionaire praktijk’ zoals voorgestaan door Olie op het Vuur gedoemd voorbehouden te blijven aan een activistische elite die misschien niet in theorie, maar zeker wel in praktijk als voorhoede optreed door de enige agent van de revolutie te zijn. Klassenbewustzijn verspreid zich door deelname aan de strijd tegen de klassenmaatschappij en deze strijd moet dan ook toegankelijk zijn voor en connectie hebben met de dagelijkse realiteit van de arbeidersklasse.

Hiermee arriveren we bij het tweede punt. Door te concentreren op een specifieke praktijk, in dit geval de ontoegankelijke praktijk van de directe confrontatie, reduceert men de arbeidersklasse tot een ‘spectator’ in de strijd tegen kapitaal. Ze is geen actieve deelnemer aan deze strijd en het is daarmee ook niet haar strijd. Hiermee ontwikkelt de arbeidersklasse nooit het bewustzijn wat nodig is voor een revolutionaire situatie en blijft de ‘revolte’ beperkt tot een al gepolitiseerde activisten voorhoede. De arbeidersklasse krijgt zo niet de kans haar eigen kracht te ervaren, een preconditie voor revolutionair bewustzijn. Massa-actie gericht op de directe realiteit van de arbeidersklasse, zoals de schoonmakers-stakingen is zowel toegankelijk als een directe effectieve aanval op het kapitaal. Individualistische acties zoals voorgestaan in het stuk van Olie op het Vuur zijn echter ver verwijderd van wat de gemiddelde arbeider in haar dagelijkse realiteit ervaart en zij zal hier dan ook niet aan deelnemen, wat de vicieuze cirkel in stand houdt.

Als laatste is belangrijk te melden dat deze praktijk vrijwel geen relatie met de materieele condities van de arbeidersklasse heeft. Het zijn materieele condities, de ervaring van de gevolgen van de klassenmaatschappij, de dominantie van autoriteit en kapitaal, die mensen motiveren zich hiertegen te verzetten. Het zijn dan ook die ‘interventies’, die revolutionaire praktijk die direct inspeelt op deze condities die uiteindelijk het klassenbewustzijn verhoogt en de weg plaveit voor de revolutie. Acties gericht puur en alleen op de ‘bewustwording’ van de arbeidersklasse zijn hoogst idealistisch van aard en zullen alleen diegenen motiveren die als een verhoogd klassenbewustzijn hebben. Wil men de revolte door het sociale landschap verspreiden, dan zal dit moeten via materieele kanalen waar de connectie met het conflict met kapitaal het duidelijkst is. Daar waar het conflict het heftigst is, de alledaagse praktijk en gevolgen van de klassenmaatschappij, daar ontstaan het snelst de meest toegankelijke scheuren in de logica van het kapitaal.

Het is verontrustend dat mensen, terwijl ze terugblikken op de demo, refereren aan bijvoorbeeld ‘illegaal’ politiegeweld, of dat het demonstratierecht geschonden is.

Het kan ons niet schelen wat wel of niet verboden of geoorloofd is binnen hún wetten.

Arrestaties en staatsgeweld vormen een vereiste binnen het systeem.

Zonder de ‘sterke arm der wet’ kan hun systeem niet bestaan, de rijken en sprookjesvertellende ‘volksvertegenwoordigers’ hebben immers bescherming nodig.

Daarom zouden we niet verbaasd of verontwaardigd moeten zijn over hun knuppels, de rotkoppen en ‘onrechtvaardigheid’.

Het is een samenkomst van intenties; wij als individuen komen elkaar op straat tegen en kunnen daar de machthebbers en hun blauwe tentakels samen provoceren.

Op dat moment, op die plek, gaat het er niet om dat de smeris ons zou provoceren; wij worden elke dag geprovoceerd, wij bevinden ons vrijwel constant in een defensieve positie.

Zij, de aloude bazen en politici, nemen elke dag, dwingen elke dag, dus een knuppel in je nek is slechts een tijdelijk argument om je te verdedigen.

Laten wij hen provoceren, niet wachten om terug te nemen wat van ons is, en laten we zeker niet wachten op een zogenaamde smerisprovocatie om ze te pakken.

Wij bepalen het moment.

Wij willen ons niet voegen in de maatschappelijke logica van gerechtvaardigd geweld, bijvoorbeeld het zogenaamde weerbaar verzet.

Wij vallen bewust aan!

Laat de verontwaardiging omslaan in woede, en moge de woede uitspatten tegen alles wat ons dwars zit om vrij te ademen.

Uit: Wij zijn niet weerloos / Mayday Nijmegen

Een quote uit de ‘Fur Eine Linke Stromung’ (FelS) brochure van Schism (4) is hier op zijn plaats:

De WOUT is vijand nummer één van alle autonomen. In hem is de staat zichtbaar en tastbaar.

Waar en wanneer ook de helmen opduiken en de knuppels getrokken worden, dan weet iedereen hoe en waar de frontlijn ligt: tussen ons en ‘hullie’.

Dit is de autonome staatstheorie in een notedop. De staat, dat is het brute geweld. Het is repressie, het is fascisme, punt. Nuanceringen zijn overbodig.

(…)

Met de fraseologie over de ‘woutenstaat’ of ook het ‘zwijnesysteem’ plaatsen de autonomen zich buiten enige vorm van klassenanalyse;men heeft deze ermee altijd proberen te vereenvoudigen.

De staat wordt zo tot een mythe gemaakt, de enige, almachtige vijand, die alles in haar greep houdt, en die daarom op elk moment frontaal aangevallen dient te worden.

Alleen daar waar zij zichtbaar is, in haar meest nederige geuniformeerde onderdanen.

De politieke vorm van de burgerlijke samenleving kan niet begrepen worden, zonder de sociale inhoud van die samenleving te betrekken bij diens analyse.

Nu wordt ‘staat’ enkel afgeleid uit het principe van de repressie, en niet uit de produktieverhoudingen.

De burgerlijke samenleving kan evenwel alleen door middel van de kapitaalsverhoudingen begrepen, bestreden en overwonnen worden!!

Uit: Autonome Studis Bolschewik

Wederom wordt de confrontatie hier tot fetish verheven en de focus op de eigen wil ‘het moment van de aanval’ te kiezen tot theorie. Hoewel het zeker belangrijk is onze strijd-logica en momenten van conflict niet te laten dicteren door het kapitaal en haar wetgeving, is dit geen excuus om ieder mogelijk moment tot het ‘moment van de aanval’ te verheffen. Sommige momenten zijn geschikter dan anderen voor bepaalde praktijken. Zo is het onzinnig te proberen een massa-staking op te zetten in een bedrijf als het conflict tussen arbeid en kapitaal

slechts op een laag pitje staat. Dat wij de juridische logica van ‘illegaal’ of ‘legaal’ politiegeweld, evenals die van de ‘illegale’ oorlogen,etc. niet mogen reproduceren in onze beweging is zeker waar. Dit betekent echter niet dat achteraf verontwaardigd zijn hierover niet mag, mits men inziet dat dit een integraal onderdeel van de werking van repressie is en niet een ‘incident’. Waar Olie op het Vuur echter rept over een ‘wij’ die de confrontatie aangaan is er toch duidelijk sprake van een subgroep binnen een grotere manifestatie die voor een bepaalde praktijk heeft gekozen, dit zonder instemming van de andere deelnemers. Het grote probleem hier is dat de gevolgen, die van het fysieke geweld door de politie, echter collectief gedragen worden. Door als individu of kleine groep beslissingen te nemen die gevolgen hebben voor kameraden die hier potentieel niet mee instemmen stelt men zich op als individualistische voorhoede en reproduceert men dezelfde autoriteit via een ‘macht maakt recht’ principe die men claimt aan te vallen.

Het mag dan ook duidelijk zijn dat deze tekst een oproep is aan de brede revolutionaire beweging en met name het anti-autoritaire milieu om te kiezen voor een emancipatoir massa-perspectief. Op naar een vrije dagenraad, een andere morgen!

Referenties:

(1) Theoretical criticism and practical overthrow fifteen years on: A reflection / Aufheben

(2) Veel adrenaline, weinig beweging / Doorbraak

(3) The Morbid Explosion of Ideology / Flesh Machine

(4) Autonome Studis Bolschewik, Fur eine linke Stromung / Schism